O Sapientia – O Wijsheid – O Wiisheid

Prenatale festiviteiten

De metro staakte vandaag dus het was weer eens ouderwets druk in de stad. Op belangrijke kruispunten stond de polizia het verkeer te regelen maar de verkeerslichten waren niet uitgeschakeld zodat hun aanwijzingen voortdurend in strijd waren met de signalen van de verkeerslichten. Chaos dus met veel getoeter en gedoe maar wel gezellig allemaal.

In het klooster wordt het ook steeds interessanter. Er vinden tal van prenatale festiviteiten plaats (Natale is Italiaans voor Kerstmis) zoals bijzonder vieringen, recepties, lezingen en concerten. Vanaf donderdag staan de dagelijkse getijdengebeden in het teken van de O-antifonen. Ik zal proberen enkele geluidsopnamen van deze bijzondere getijdengebeden te maken en die op dit weblog zetten.

Het is momenteel ook koud in Rome. Maar als de zon schijnt kun je nog best op een terras zitten. De Romeinen sparen kosten noch moeite om de stad in kerstsfeer te brengen. Op het Piazza Navona is een kerstmarkt en overal in de stad staan kerstbomen en boven de grote straten hangt kerstverlichting. Met veel geflikker en geglitter, kitsch dus in onze ogen maar de Italianen vinden het prachtig (en ik ook). Veel groeten uit Rome aan alle bekenden en hopelijk gauw tot horens. Wanneer dat weet ik niet want het internet ligt er hier voordurend uit.

Zegenrijk weekend

De paus en ik hadden het allebei druk dit weekend. De paus met het zegenen van honderden  Kindjes Jezus en ik met het bijwonen van diverse plechtigheden waaronder  de investituur van nieuwe Ridders van het Heilig Graf in de basiliek Sint Jan van Lateranen.

Knielen of buigen

Liturgie is een mooi vak hoor. Wat ik wijzer word op het Angelicum in het college ‘History of Liturgy’ wordt weer onderwerp van gesprek tijdens de maaltijden op Sant’Anselmo. De paters daar, veel docenten in de liturgie, snappen niet goed waarom ik een college liturgie volg aan het Angelicum want Sant’Anselmo is immers hét Liturgisch opleidingsinstituut van Rome. Het is in hun ogen of ik de banketbakkerswinkel verlaat om in de supermarkt een gevulde koek te kopen. Mijn bezwaar dat op Sant’Anselmo alleen maar cursussen in het Italiaans worden gegeven werd door een professor bestreden: ‘We hebben hier óók een engelstalige cursus hoor’. ‘Welke dan’, vroeg ik? ‘Latijn’, was het antwoord.

Orare en divorare (bidden en eten)

Twee dingen gebeuren hier in het klooster met de grootst mogelijke zorgvuldigheid en regelmaat: bidden en eten. Het koorgebed gaat altijd vooraf aan de maaltijd. De Lauden van 6.15 uur worden gevolgd door het ontbijt, de Noon om 12.45 uur wordt gevolgd door de pranzo (lunch) en voorafgaand aan de cena (diner) worden om 19.15 uur de Vespers gebeden.

Ontbijt in de verder nog lege refter

Het ontbijt wordt in stilte genoten. Er staat koffie met warme melk klaar (café latte), thee, bruin brood met zoet en hartig beleg (op vrijdag geen vlees), witte harde broodjes, serials en melk. Vaak ontbijt ik als eerste in mijn eentje omdat ik daarna naar de Lauden bij de Dominicanen ga en de Benedictijnen dan nog aan het bidden zijn. Op bijgaande foto zie je op de tafel rechts vooraan mijn kom met koffie en een bord met brood. Het in stilte ontbijten is best plezierig en echt niet ongezellig. Bovendien zijn de meeste mensen ’s ochtendsvroeg niet zo spraakzaam. Op zondag is er vaak ook een zoet broodje, cake of zelfs taart bij het ontbijt.

Grazie!

Grazie, dank julie wel, voor de reacties op dit weblog! Ik hoop de komende tijd nog heel wat indrukken met jullie te delen. Groeten uit de Eeuwige Stad!

Ciao, Sipke Draisma

Een dag in Rome

Links kerk en klooster Santa Sabina gezien vanaf de Tiber

Wat doe ik nu zo’n hele dag in Rome? Om 6.20 uur sta ik op op. Dan douchen (ik deel een douche met zes andere broeders), ontbijt  (colazione) in stilte met een kom koffie met warme melk (caffè latte) en een broodje. Om zeven uur wandelen of scooteren naar de Dominicanenkerk Santa Sabina waar om kwart over zeven de mis (Lauden) begint.  Na de mis weer terug naar het klooster om te studeren of naar de univeristeit Sint Thomas van Aquino, bijgenaamd het Angelicum.

Wel gemengd maar niet gemiddeld

Paul Murray OP vanochtend tijdens college

Terwijl bij de meeste colleges in de loop van dit semester het aantal studenten zichtbaar afneemt is bij het college ‘Spiritual Theology’ het omgekeerde het geval. Daar schieten de collegebanken tekort en moeten er stoelen bijgezet worden om het aantal toehoorders te kunnen herbergen. Dat heeft alles te maken met de bijzonder inspirerende wijze waarop de docent, Paul Murray OP, de colleges verzorgt. 

Vandaag ging het college over ‘passies’ en hoe daarmee om te gaan. Meteen aan het begin citeerde Murray kerkvader Augustinus die meent dat je het beste ‘in mixto’ met je passies om kunt gaan. Als je je passies onderdrukt dan kan dat gemakkelijk leiden tot een dualistisch denken: de geest is goed, het lichaam slecht. En dualistisch denken, benadrukte Murray, is onkatholiek. Als je teveel toegeeft aan je passies loop je het gevaar dat je zelf de regie kwijtraakt en dat de passies jou de baas worden. Dat geldt volgens hem ook voor het adagium: ‘als het goed voelt moet het wel goed zijn’, zoals in veel hedendaagse spiritualiteitsboeken te lezen is.

Brance di palme

Het waaide hard de afgelopen dagen in Rome. Enkele palmbomen rond het klooster hadden het zwaar te verduren en verloren enkele palmtakken. Als je die takken op de grond ziet liggen krijg je pas een indruk hoe groot ze zijn. Anderhalve tot twee meter lengte is niet ongewoon.

Deze echte palmtakken zijn toch heel  wat anders dan de buxustakjes die wij in ons land palmtakken noemen. Stel je eens voor dat de parochianen in onze kerken met deze echte palmtakken zouden zwaaien tijdens de Palmpasenviering? En het verbranden van de oude palmtakken zou pas echt een feest zijn! (Dan zou koster Auke de Ringh in zijn eentje niet meer voldoende zijn als brandwacht met een emmer water maar moet het hele brandweerkorps van Workum paraat zijn in de kerk!) Een onoplosbaar probleem lijkt me wel hoe je zo’n tak achter het kruisbeeld krijgt. Toch eens even vragen hoe ze dat hier doen.

Home in Rome

Graffiti op metrotrein Rome

Het voelde bijna alsof ik thuiskwam toen ik zaterdagavond terugkeerde in Rome. De bus van het vliegveld Ciampino naar het centrum van de stad reed eerst met een verbazingwekkend gemak door het verkeer. Het eerste kwartier althans. En toen was het als vanouds weer filerijden. Niet omdat het zo druk was maar omdat veel Romeinen hun auto aan beide kanten van de weg dubbelparkeren.  Knipperlichten aan en dan met de hele familie  op naar het restaurant.

Meteen viel me het grote verschil op tussen noordoost Italië en de hoofdstad. In het noordoosten, en dat geldt eigenlijk voor het hele noorden, ziet alles er verzorgder en netter uit. De wegen zijn er beter  (de autosnelwegen vaak zelfs beter onderhouden dan in Nederland), er rijden veel minder scooters en er is bijna  geen graffiti. De automobilisten rijden er veel netter en houden zich aan de snelheid. De steden en dorpen zien er rijker uit en de mensen zijn er langer. In het noorden is het in alle opzichten welvarend.

In Rome en het zuiden van Italië is het omgekeerde het geval. Daar wordt ook veel meer op straat geleefd. Dat komt natuurlijk door het weer. Daarom speelt het leven in Rome en de rest van Zuiditalie  zich veelal buitenshuis af en in het noorden meer binnenshuis.

Italië is een groot land. Van de familie in het noordoosten van Italie naar Palermo op Sicilie  is het verder rijden dan naar Bolsward! En als ze het in het noorden van Italie over de ‘negri’  hebben die hun banen inpikken danbedoelen ze niet de Noordafrikanen maar de Sicilianen, hun eigen landgenoten dus.

Maar goed. Terugkeren in Rome voelde als thuiskomen. Het lawaai, het gedoe, de sfeer, het weer: ik kan er al bijna niet meer zonder. Dat wordt nog wat eind januari als ik terugkeer in Nederland. Gelukkig is dat pas volgend jaar.